جهان بر پایه قوانین ریاضی آفریده شده و این قوانین در تمامی سطوح زندگی انسان جریان دارند. یکی از این قوانین که آموختن آن در یافتن هدفِ زندگی بسیار اهمیت دارد، قانون نسبت است. این اصل بیان می کند که انسان حاضر در دنیا کجای مسیر بی نهایت زندگی خویش ایستاده است و چه آینده ای را پیش رو دارد. اگر ما بتوانیم ماهیت زندگیِ جنینی را با ماهیت زندگی در دنیا مقایسه کنیم، بهتر می توانیم رابطه میان دنیا و ابدیت را درک کنیم. یعنی آنجا که پی می بریم هر کدام از اندام ها و ارگان های سالم جسم مان را که ابزار های ما برای بهره مندی از امکانات دنیا و تعیین کننده سطح آسایش ما هستند، در زمان جنینی برای خویش تدارک دیده ایم. زمانی که هیچ کدام از این اندام ها از جمله چشم، گوش، دستگاه تنفس و غیره اصلاً به کارمان نمی آمدند. در کتاب خانه ای برای شدن والدین می آموزند که برای تأمین «سعادت ابدی» باید زندگی در دنیا را صَرف تجهیز خویش به امکانات لازم برای هماهنگی با شرایط آخرتی کنند. زیرا هرگونه وقفه در این مسیر، سعادت ابدی را تحت تأثیر قرار خواهد داد.