خدایا چرا من رو آفریدی؟

این سوالیه که خیلی وقتا از خودمون می‌پرسیم ❗️
مخصوصا وقتایی که یه چیزایی اون جوری که دلمون میخواد پیش نمیره

ولی جالبه بدونی که این سوال خیلی مهمیه
یعنی اصلا سوالیه که اگه جوابش رو ندونیم؛
یا جوابی که پیدا می‌کنیم درست و کامل نباشه،
از خیلی چیزا سر در نمیاریم!

یعنی خدا به ما نیازی داشته؟
اگه نه پس چرا ما رو آفریده؟

اصلا بین این همه موجود مختلف ما کجای خلقت خداییم؟
اصلا برای خدا مهمیم؟

اگه ما برای خدا مهمیم و دوستمون داره پس چرا این همه بدبختی میاد سراغمون؟
چرا هیچ چی اون جوری که دوست داریم پیش نمیره؟

هدف خدا از خلقت انسان چی بوده؛ چرا خدا من رو آفرید؟

یه نگاه به دوروبرتون بندازین! تا حالا شده از خودتون بپرسین که این همه چیزای جورواجور تو این عالم چه کار می کنن؟ اصلاً خدا واسه چی خلقشون کرده؟ من اینجا وسط اینا چه کار می کنم؟ اصلاً چرا خدا من رو آفرید؟ خب مگه نمی گیم خدا بی نهایت مطلقه و هیچ نیازی به چیزی نداره، پس هدفش از اینکه ما رو گذاشته وسط این همه موجود جورواجور چی بوده؟ 

یه مدرسه رو در نظر بگیرین، کلی کلاس و تخته و میز و صندلی و آبخوری و حیاط و بوفه و معلم و ناظم و… داره. همۀ افراد و چیزهایی که اونجا هستن واسۀ موجودی به نام دانش آموز اونجا هستند؛ حالا اگه دانش آموز رو از این وسط برداریم، معلم قراره بیاد به کی درس بده؟ ناظم می خواد دم به دقیقه حال کی رو بگیره؟ بوفه می خواد به کی خوراکی بفروشه؟ تخته می خواد واسۀ بالا رفتن معلومات کی پر و خالی بشه؟ همۀ اینا به وجود دانش آموز ربط داره، درست همون جور که کل این عالم به وجود ما وابسته است، حتی اگه الآن دلیل بودن خیلی از چیزها و ربطشون رو با خودمون کشف نکرده باشیم.

بعیده که نظم دنیا بی‌خودی و الکی پلکی باشه؟!

تو با امید موافقی یا نه؛ فکر میکنی همه چی با اتفافات شکل گرفته؟

فکر میکنی احتمال اتفاقی بودن یه سری چیزا چند میلیونم درصد میتونه باشه؟!

هدف خدا چی بود؟

خدا که با همۀ خداییش کار الکی نمی کنه! قطعاً یه هدفی داشته که ما رو با این همه پیچیدگی و دنگ و فنگ آفریده، تازه کل این عالم رو هم واسه ما و نیازهامون خلق کرده. حالا به جای اینکه اینقدر بالا و پایین کنیم تا منظور خدا رو از این همه کار بفهمیم، بهتر نیست ببینیم نظر خود خدا راجع به هدفش از خلقت ما چی بوده و کلاً چرا خدا من رو آفریده؟

 خدا که میگه ما رو آفریده تا بندگی بکنیم.[1] البته اینم بگم ها که خیلی ها اینجا رو اشتباه معنی کردن؛ یعنی به جای عبودیت و بندگی گفتن عبادت! حالا چه فرقی داره؟ فرقش اینه که وقتی حرف از بندگی میشه، کلاً فضای کاری ما عوض میشه. یعنی دیگه ما یه رب و مربی داریم که هر چی بیشتر حرفش رو گوش کنیم و بهش چشم بگیم، میزان عبودیت و بندگی مون هم بیشتر میشه.

البته کار به همین جا ختم نمیشه! یعنی می دونین، خدا که محتاج چشم گفتن ها و حرف گوش دادن  های ما نیست؛ٌ اگه قرار به حرف گوش دادن باشه که خدا این همه فرشته خلق کرده که اصلاً روی حرفش نه نمی یارن و بی بروبرگرد دارن حرف های خدا رو گوش میدن! پس قضیه چیه؟

موضوع باز هم به خود ما برمیگرده؛ چون خدا خودش بارها گفته که رب و مربی ماست. کار مربی هم اینه که ما رو تمرین بده تا شکل خودش بشیم؛ یعنی هر چی اون داره ما هم داشته باشیم. خب ولی اینجا یه چیزی لازمه، که اون هم چشم گفتن یا بندگی کردن ماست؛ چون اگه قرار باشه مربی ما هی به ما تمرین بده و ما واسه خودمون راست راست راه بریم و عین خیالمون نباشه یا بر و بر نگاهش کنیم و آخرش هم کار خودمون رو بکنیم که نمیشه! این جوری صد سال که نه، هزار سال هم بگذره شبیه مربیمون نمیشیم! حالا این وسط هر کی بهتر چشم بگه و تمریناشو بهتر و دقیق تر انجام بده، بیشتر شبیه مربیش میشه. درست مثل پیغمبر که از بس کار بندگیش رو قشنگ انجام داده بود، هم شد بهترین بنده خدا و هم شبیه ترین موجودی که تو کل عالم میشه نسبت به خدا پیدا کرد. فکر کنم دیگه تا حالا تقریباً فهمیده باشیم که منظور خدا از خلقت ما چی بوده و اصلاً چرا خدا من رو آفریده!

اگه هنوز جا نیفتاده هم بهتره یه سر به کهکشان درونمون بزنیم:

منم می خوام بی نهایت بشم!

یادتونه گفتیم که خدا از روح خودش توی ما دمیده و ما رو مثل خودش بی نهایت آفریده؟ خدا کمال مطلقه! ما رو هم طوری آفریده که عاشق بی نهایت و کمال باشیم. به خاطر همین هم یه جورایی کمال هر چیزی رو می خوایم! کمال زیبایی، کمال قدرت، کمال ثروت و خیلی چیزهای دیگه. اصلاً واسه همینه که مدام از این شاخه به اون شاخه می پریم و می خوایم تو هر چیزی بهترین باشیم؛ چون دنبال نهایت کمالیم که میشه خود خدا!

ما فقط کافیه بریم زیر نظر مربیمون، تا هر چی کمال خودش داره و توی ما هم گذاشته، شکوفا کنه؛ یعنی کلاً همۀ فوت و فنای بی نهایت شدن و نامحدود شدن رو یادمون بده. اصلاً هدف خلقت ما همین بوده که بشیم شکل مربیمون. حالا هر چی که این کار رو بهتر انجام بدیم، به اون هدفی که واسش خلق شدیم هم نزدیکتر میشیم. منتها چون خیلی وقتا آدرس رو اشتباه میریم، جاهای دیگه دنبال کمال می گردیم و میزنیم به جاده خاکی! می ریم خودمون رو می کشیم که خوشگل ترین باشیم؛ یا کلی خسارت به بار میاریم که بگیم از همه قوی تریم یا دلمون می خواد همۀ ثروت دنیا رو داشته باشیم و اگه یه جعبه پر از جواهر بهمون بدن، میگیم کاشکی دوتا بود و… در صورتی که اینا همش بهانه ست، یه بهانه برای بی نهایت شدن و رسیدن به بی نهایت! چون ما از بی نهایتیم، دلمون هم می خواد بی نهایت بشیم؛ البته اینم بگم که همۀ پتانسیل های بی نهایت شدن رو هم داریم، فقط باید بگیم چشم و بریم زیر نظر مربیمون تا شبیه خودش بشیم؛ مثل خودش نامحدود و بی نهایت!

و یادمون نمیره که برای این اتفاق باید خیلی خیلی حواسمون رو جمع کنیم و از یاد گرفتن غافل نشیم؛ چون چیزایی که یاد میگیریم به وقتش مثل چراغ راهمون رو روشن میکنن!

حالا اگه دوست دارین بدونین که بی نهایت شدن ما و شبیه شدنمون به خدا قراره کجا به کارمون بیاد، حتماً ما رو تو هفته بعد هم دنبال کنین! 

[1] آیۀ 56 سورۀ ذاریات